Why do you walk so fast?

Het is op het heetst van de dag, de Keniaanse zon brandt op de stoffige zandwegen en lemen huizen. We hebben hard gewerkt, vinden we zelf. Drie Keniaanse schoolleiders en ik. We hebben casussen uitgewerkt, gesprekken gevoerd met leerkrachten en via intervisie elkaar aan nieuwe inzichten geholpen. 'Zullen we een rondje door het dorp lopen?', stel ik hen voor. Ze kijken me aan of ze water zien branden. 'Now??' Zweet wordt van voorhoofden gewist in het relatief koele kantoor. 'Yes now', zeg ik. Popelend om de omgeving van de school te verkennen.

We gaan naar buiten. Ik heb het niet in de gaten, maar kennelijk heb ik flink de pas erin. Als altijd. 'Why are you walking so fast?' Ik verminder mijn pas en pas mijn tempo aan. Dat is écht heel traag, sloffend bijna. Maar het is ook écht heel heet. Lachend vraagt één van de schoolleiders me waarom ik zo'n haast heb. Ik weet het niet, het voelt niet als haast. Als een toeristische Japanner in Europa raas ik door Kenia, met mijn blik op wat komen gaat.

We zijn in het dorp, mensen zitten onder afdakjes, groeten vriendelijk. Wij groeten terug. Voor één van de huizen staat een spel. 'Let's play', stelt mijn collega voor.

We spelen een potje dammen, we drinken thee en lachen en praten. De hitte en de collega's brengen me in het nu. 


Why do I walk so fast? Eh.. tja...




©Wilma van Esch ~ schoolleadercourse T4T ~ www.teachers4teachers.nl