maandag 9 maart 2015

De roos van Leary in Kenia


Hij komt binnengelopen en geeft een ferme hand. Klaar voor een gesprek met ons. Ik ben aangenaam verrast door de energieke uitstraling van deze jonge leerkracht. In het kader van de schoolleidersopleiding van T4T in Kenia voeren directeuren gesprekken met leerkrachten die hen qua competenties of qua inzet zorgen baren. Doel is door te vragen, te ontdekken wat er speelt, wat de ander nodig heeft om in zijn haar kracht te komen. Deze leerkracht is zeer competent, maar komt de laatste tijd structureel te laat en vertoont ontwijkend gedrag richting de directeur.

 

Hij is nog geen dertig, schat ik in. Lang, energiek, sportieve uitstraling en sprekende ogen. Als ik kind was, zou ik wel bij hem in de klas willen zitten. Hij is benieuwd waarvoor hij uitgenodigd is. De groep loopt lekker, de scores zijn goed, de kinderen zijn enthousiast en leergierig. Mijn collega spreekt hem aan op zijn te laat komen. Dan versombert de blik van de leerkracht, hij vouwt zijn armen over elkaar, slaat zijn ogen naar beneden. ‘Domestic problems’, zegt hij en wil er verder niet op ingaan. Tot mijn verbazing gaat mijn collega er ook niet op in. Hij geeft slechts aan dat hij het niet langer accepteert, dat de leerkracht op tijd op school dient te zijn. De leerkracht herstelt zich, recht zijn rug en belooft beterschap. Voortaan zal hij op tijd zijn. Mijn collega rond het gesprek af door te zeggen dat zij elkaar met regelmaat zullen spreken en dat hij er alle vertrouwen in heeft dat het goed zal komen.

 

Terwijl de leerkracht naar de klas loopt, kijk ik mijn collega vragend aan. Hoezo doorvragen en kijken wat de leerkracht nodig heeft?

 ‘Tja’,  zegt hij, ‘domestic problems. That happens in Kenya’.  Het blijkt een geweldige leerkracht. Hij houdt van zijn werk, hij houdt van kinderen. Een jaar geleden is hij getrouwd, sindsdien zijn de problemen begonnen. Hij komt veelvuldig te laat, het heeft te maken met zijn vrouw. De ruzies volgen elkaar in hoog tempo op. Een paar maanden geleden heeft hij zichzelf proberen te vergiftigen. De vader van de leerkracht heeft contact gezocht met de directeur. Die is op huisbezoek geweest. De schade viel mee, maar het signaal verontrustte hem natuurlijk wel. En ja, hij wil er wel degelijk iets mee.
We tekenen de situatie uit op de roos van Leary, ons trainingstool van deze week. Mijn collega tekent zichzelf in de ‘leading’ position, en de leerkracht op de posities terugtrekken en afstand. We spreken over wel of niet bemoeien, ik voel een cultuurverschil. Of misschien ook niet. Deze leerkracht heeft dringend hulp nodig en geen berisping. De kans dat hij zich verder terug gaat trekken en misschien kiest voor zelfdoding lijkt realistisch. Is het cultuur om dat te negeren? Mooi om te ervaren hoe we al tekenend en pratend inzicht krijgen.

Mijn collega wil meer van zijn leerkrachten in te tekenen op de roos van Leary en zijn positie in relatie tot hen te situeren. Er ontstaat een boeiend gesprek. Voor een aantal is hij helpend, voor anderen leading. Met een agressieve leerkracht heeft hij in de linkerkant van het kwadrant gezeten en gekozen voor competitive. Die leerkracht is om die reden vervroegd uitgetreden. Mijn collega weet wat hij wil en heeft een vriendelijke maar zeer duidelijke rol in zijn team. De roos van Leary geeft inzicht, hij denkt hardop over bewegingen die hij dient te maken om collega's te empoweren. En ik bedenk me hoe rijk het is om diep in Afrika met een schoolleider te mogen sparren over wat goed is voor je team. En onze inzichten te spiegelen aan mijn eigen leiderschapsstijl en team.

 

© Wilma van Esch ~ Teachers 4 Teachers Schoolleadercourse ~ www.teachers4teachers.nl

Geen opmerkingen:

Een reactie posten