zaterdag 22 maart 2014

Leerkracht zijn

Het fijne van vrienden is dat ze naar je verhalen willen luisteren, na een reis waarvan de indrukken nog steeds doorwerken. Want ik heb het nodig om ze te vertellen. Keer op keer. ‘Wat blijft je het meest bij?’ is de meestgestelde vraag. Het antwoord: Toewijding en veerkracht. Dat is me het meeste bijgebleven. Dat zijn de woorden die passen bij de ervaringen die het meeste indruk op me hebben gemaakt.

Het was 2,5 uur rijden naar de school waar ik mocht werken. Over eindeloze stoffige roodkleurige zandwegen, zonder wegbewijzering, met af en toe een groepje hutjes en heel af en toe mensen in de brandende zon. Daar zag ik hoe scholen ontstaan. Een dorpje, een grote boom met veel schaduw, een groepje kinderen en een leerkracht. Een verhalenverteller. Iemand die wil onderwijzen, die wil overdragen, die de kinderen bij elkaar brengt en kennis deelt. Een dorp wat samen materialen verzamelt en stukje bij beetje een school bouwt.
In Kenia herontdekte ik de belangrijkste essentie van leraarschap. Dat is houden van kinderen én houden van het doorgeven kennis en verhalen. Willen vertellen en uitleggen. Op plekken waar dat niet vanzelfsprekend is. Waar soms het gros van de ouders analfabeet is en liever heeft dat de kinderen helpen met vee hoeden, werken op het land of verkopen op de markt. Daar staan telkens opnieuw mensen op die geloven in de waarde van onderwijs. Die kinderen verzamelen. Verhalen vertellen. Materialen verzamelen. In het zand of op muren tekenen welke concepten zij ooit geleerd hebben.
Ik weet dat ik het te romantisch en idealistisch zie. Er zijn ook leerkrachten die hun klas uren alleen in het lokaal laten, terwijl zij goed voor zichzelf zorgen. Die in de docentenkamer een uurtje liggen te slapen en de kinderen aan hun lot overlaten. Die kinderen slaan in plaats van uitleg geven. Die het geld van de gemeenschap in hun eigen zak stoppen en daar beter van worden. Natuurlijk is dat er ook.
Maar dieper dan door het negatieve werd ik geraakt door de krachtige mensen die in iedere vezel leerkracht zijn. Toewijding en veerkracht. Wat is het toch een prachtberoep!
©Wilma van Esch

Geen opmerkingen:

Een reactie posten