Mopper en Zuur

Onlangs was ik bij een zeer inspirerende studiemiddag waarop bijzondere projecten uit de regio werden gepresenteerd. De opkomst was goed, de presentaties boeiend en prikkelend. Inspirerende verhalen van mensen met lef, mensen die verbinding hebben gezocht met verschillende partijen en met elkaar fantastische dingen hebben neergezet.  Mensen die trots mogen zijn op de beweging die zij teweeg hebben gebracht.  Natuurlijk was er ook ruimte voor reacties uit de zaal. Ik ben niet zo’n zaalreageerder. Ik geef liever heel hard applaus en hul me dan in stilzwijgen. 

Het begint een beetje een patroon te worden. Ze zijn écht overal. Zure Mopperkonten. Die graag hardop en nadrukkelijk willen vertellen dat dat bij hen toch echt niet zo gemakkelijk gaat. Die vragen of het werkelijk nodig was om zoveel subsidie te spenderen of dat het terecht is dat dit project zoveel gekost heeft. Die aangeven dat zij zeker ook iets Heel Belangrijks doen en hun opmerking inleiden met een veel te lang CV.

Pfff… ik ben ze een beetje zat, die afdeling Mopper en Zuur. Ik vraag me af wat ze doen op zo’n conferenties, waarom ze komen en wat ze ervan leren. 

Natuurlijk, we hoeven niet met zijn allen kritiekloos halleluja te roepen of idolaat te zijn van de dapperen op het podium. Maar ik zou de afdeling Mopper en Zuur willen vragen: Denk eens na over één échte vraag. Ben gewoon eens benieuwd! En als er niets dan gal komt, ga gedurende het vragenrondje gewoon even iets voor jezelf doen. Kijk in je agenda of je nog meer belangrijke conferenties te bezoeken hebt of zo.

Ik verdraai wel altijd een beetje mijn nek om goed te kunnen zien hoe Mopper of Zuur er dit keer uitzien. Gek genoeg nooit echt heel leuk. En als we dan met z’n allen bij de naborrel staan, dan loop ik er even vlak langs en bekijk ze van heel dichtbij: Altijd druk in gesprek, of is het een monoloog? Brrr...

 

©Wilma van Esch