Somberen over witte bonen in tomatensaus

Zomaar een basisschool in Nederland, zes uur ’s avonds. Een vijftal bovenbouw kinderen rent door de verlaten centrale hal waar lange, rommelige tafels nog sporen dragen van het werken van overdag. Een vrouw met een etenskar komt de ruimte binnengereden. Ze roept: ‘Zitten, nu! Doe effe normaal, houd je gemak!’. Ze oogt vermoeid en niet bepaald vrolijk.

De kinderen gaan zitten aan het uiteinde van de lange tafel. Trekken, duwen, baldadige lol, melige humor. ‘Kappen nu’, snauwt de vrouw, terwijl ze de witporseleinen borden op tafel zet, bestek uitdeelt. De rechauds gaan open. De kinderen hebben inmiddels hun mes en vork in de hand en scanderen ‘Eten, eten, eten!’  Met grote halen schept de vrouw puree en witte bonen in tomatensaus op en kletst ze op de borden. Uit een ander rechaud komen worstjes, ieder blijkt recht te hebben op drie. Een grote fles tomatenketchup op tafel wordt leeg geknepen over worstjes en puree.

Over een uur worden deze kinderen opgehaald, hun BSO arrangement is inclusief warm eten. Ik word er een beetje verdrietig van. Niet van naschoolse opvang, wel van het pedagogisch klimaat én van de kwaliteit van het eten op deze plek. Natuurlijk kan ik bedenken dit gaat zoals het gaat. Er zijn ergere drama’s. Deze kinderen lijken niet ongelukkig, deze vrouw is hooguit wat moe en knorrig, wellicht leren ze thuis wél wat aandacht voor eten, een gedekte tafel en een goed gesprek betekent, maar toch.

Het eten maakt wat rustiger. Snel beginnen de kinderen hun voedsel naar binnen te stouwen. De vrouw sluit de rechauds en komt zwijgend met een diepe zucht bij de kinderen zitten. ‘Gewoon even niet’ zegt ze niet in het bijzonder tegen iemand en schept een grote hap witte bonen in tomatensaus op. De eerste is alweer bijna klaar.

Gelukkig zijn er ook volop plekken in onderwijs, zorg en opvang waar het anders gaat: Met liefdevolle aandacht, rijk en gezond voedsel, een fris gedekte tafel. Waar kinderen mee tafel dekken en na afloop opruimen en schoonmaken. Waar eten een gezellig ontmoetings- en rustmoment is. Het gaat echt niet alleen om geld, al zal dat ongetwijfeld bijdragen, dit gaat over keuzes maken. Met elkaar. Iedere dag, in iedere ontmoeting.

De kinderen lopen al duwend, trekkend en schreeuwend richting sportzaal, terwijl de vrouw de etensresten in de rechaud schraapt, de kar vult en achter de kinderen aan de ruimte verlaat. Ik sluit mijn laptop, bedank een collega voor het gebruik van de werkruimte en loop naar buiten. Somberend, over witte bonen in tomatensaus...

© Wilma van Esch