Woorden, schuldgevoel en stilte

Op een dag kwam een man ten einde raad bij de Wijze Vrouw. Hij had veel naars rondgebazuind over andere mensen en had hier veel last van. ‘Wijze Vrouw, help me’, sprak hij, ‘help me recht te zetten wat ik fout gedaan heb’. De Wijze Vrouw gaf hem de raad om ’s nachts de straat op te gaan, met een kussen vol veren en voor iedere deur waar mensen woonden waar hij iets naars over verteld had een veer neer te leggen. ‘Kom daarna bij me terug’, sprak ze.

Opgelucht liep de man naar buiten en voerde ’s nachts heel bewust en zorgvuldig de verenactie uit. Voor iedere deur legde hij een veer neer en mompelde zijn excuses.

De volgende ochtend klopte hij opnieuw aan bij de Wijze Vrouw. ‘Ik heb gedaan wat je gezegd hebt’,  zei de man, ‘wat kan ik nu nog doen?’  ‘Ga vannacht opnieuw de straat op en verzamel de veren die je hebt neergelegd’, zei de Vrouw. ‘Maar dat is onmogelijk’, verzuchtte de man, ‘de veren zijn allang weggewaaid, die vind ik nooit meer terug!’ ‘Precies’, sprak de vrouw, ‘je woorden zijn niet meer terug te halen, hoe graag jij dat ook zou willen, hoe zorgvuldig jij nu ook jouw spijt betuigt’.

Zo’n mooi verhaal, de herkomst weet ik niet meer. Ik hoorde het lang geleden in andere vorm. Vanochtend kwam het bij me terug tussen mijn overpeinzingen op de Dag van de Stilte. Zo’n verhaal dat je doet beseffen hoe waar het is, uitgesproken woorden zijn niet terug te halen, en je weet niet waar en hoe ze terecht zullen komen. Het is niet meer aan jou.

De omkering is er gelukkig ook. Onze positieve woorden, acties en daden gaan ook op reis. Naast schuldgevoel over het nare valt hier moed uit te putten. Hoeveel kinderen, collega’s, vrienden hebben we ooit in positieve zin geraakt met onze woorden en daden?

Zondag 28 oktober, dag van de stilte, de zon schijnt, de herfstbladeren ritselen fluisterend, ssssst… soms is stil zijn genoeg.

Wilma van Esch